Death of an Irishwoman by Michael Hartnett

Michael Hartnett was born in Ireland. He immediately The day he finished school he emigrated
 to England. He wrote in both English and Irish but in 1975 he declared his intention to be writing only in Irish in the future because as he stated ''English is the perfect language to sell pigs in''. However ten years later he returned in English. One of his famous collections is called ''A necklace of Wrens'' which was inspired by some wrens which sat on the head of the poet in his childhood.

Death of an Irishwoman

Ignorant, in the sense
she ate monotonous food
and thought the world was flat,
and pagan, in the sense
she knew the things that moved
at night were neither dogs nor cats
but púcas and darkfaced men,
she nevertheless had fierce pride.
But sentenced in the end
to eat thin diminishing porridge
in a stone-cold kitchen
she clenched her brittle hands
around a world
she could not understand.
I loved her from the day she died.
She was a summer dance at the crossroads.
She was a card game where a nose was broken.
She was a song that nobody sings.
She was a house ransacked by soldiers.
She was a language seldom spoken.
She was a child’s purse, full of useless things.

O Michael Hartnett γεννήθηκε στην Ιρλανδία. Τη μέρα που αποφοίτησε έφυγε να ζήσει στην Αγγλία. Έγραψε και στα Ιρλανδικά και στα Αγγλικά και το 1975 ανακοίνωσε οτι στο εξής θα έγραφε μόνο στα Ιρλανδικά. Δέκα χρόνια αργότερα όμως επέστρεψε στα αγγλικά και μια απο τις πιο γνωστές της συλλογές ήταν 'Ένα μενταγιόν απο Κοράκια' εμπνευσμένο απο ένα περιστατικό της παιδικής του ηλικίας όπου μερικά κοράκια κάθισαν στο κεφάλι του.

Ο Θάνατος μιας Ιρλανδής

Αμαθής στη λογική
εκείνη έτρωγε συνηθισμένο φαγητό
και πίστευε οτι ο κόσμος ήταν επίπεδος,
και λαική, στη λογική
ήξερε οτι τα πράγματα που κινούνται
τη νύχτα ήταν ουτε σκύλοι ουτε γάτες
αλλα πνεύματα και σκοτεινιασμένοι άνθρωποι,
όμως ήταν παρολαυτά λυσσαλέα περήφανη.
Καταδικασμένη
να τρώει αραιό χυλό
σε μιά πέτρινη παγερή κουζίνα
έσφιγγε τα εύθραυστα χέρια της
γυρω απο ένα κόσμο
που δε μπορούσε να καταλάβει.
Την αγάπησα απο τη μέρα που πέθανε.
Ήταν χορεύτρια τα καλοκαίρια στα σταυροδρόμια.
Ήταν παρτίδα όπου υπήρχε σπασμένη μύτη.
Ήταν τραγούδι που κανένας δε τραγουδάει.
Ήταν σπίτι λεηλατημένο απο στρατιώτες.
Ήταν γλώσσα που σπάνια μιλιέται.
Ήταν παιδικό πορτοφόλι, γεμάτο απο χαζά πράγματα.
                                           Michael Hartnett

when god decided to invent

 when god decided to invent
 everything he took one
 breath bigger than a circustent
 and everything began
 when man determined to destroy
 himself he picked the was
 of shall and finding only why
 smashed it into because


           - e. e. cummings

όταν ο θεός αποφάσισε να δημιουργήσει
τα πάντα πήρε μια
ανάσα μεγαλύτερη και από τσίρκου μπάντα
και έτσι άρχισαν τα πάντα

όταν ο άνθρωπος αποφάσισε να καταστραφεί
το ήταν χώρισε
απ' το θα και βρίσκοντας μόνο το γιατί
το συνέθλιψε στο επειδή

 Μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός

Harold Pinter, "Joseph Brearley"

Joseph Brearley 1909 – 1977 (Teacher of English)


Dear Joe, I’d like to walk with you
 From Clapton Pond to Stamford Hill
 And on,
 Through Manor House to Finsbury Park,
 And Back
 On the dead 653 trolleybus.
 To Clapton,
 And walk across the shadows on to Hackney Downs,
 And stop by the old bandstand,
 You tall in the moonlight,
 And the quickness in which it all happened,
 And the quick shadow in which it persists.

You’re gone. I’m at your side,
 Walking with you from Clapton Pond to Finsbury Park,
 And on, and on.

                                                        Harold Pinter

Aγαπητέ Joe, θα ήθελα  να περπατήσω μαζί σου

απο το Clapton Pond ως το Stamford Hill
και παραπέρα
μέσα απο Manor House στο Finsbury Park,
και πίσω
στο έρημο λεωφορείο 653.
Στo Clapton,
και να περπατήσουμε κατα μήκος στις σκιές του Hackney Downs.
και να σταματήσουμε διπλά στη παλιά μπάντα.
Εσυ ψηλός στο φεγγαρόφωτο.
Και η γρηγοράδα με την οποία όλα συνέβησαν.
Και η γρήγορη σκιά με την οποία επιμένει.

Έχεις φύγει. Είμαι στο πλάι σου,
περπατώντας μαζί σου απο το Clapton Pond στο Finsbury Park,

Και πάλι και πάλι

The photograph

The photograph

Only one photograph

a strange photograph

just one

describes the love.

Which love?

A strange love, a bitter love.

One love that

the moon knew,

the moon watered,

the moon touched.

We lost the photographs,

We lost the love,

We lost the moon.

                                                                   Iris Verina

Beat generation/ Γενιά των Μπίτ

Beat generation flourished around '50-'60 and its heart was in San Francisco.  It is actually a reaction to the second World War. After the war the poets question the state, the conformity and as a consequence the traditional forms of poetry. They want to change consciousness and in order to achieve a higher one, they take drugs. They were assumed in general rebels and we can say that their poetry is the ancestor of modern street performance poetry.
The father of beat poetry is assumed to be Ginsberg. The above characteristics can be found in the examples below.

Bowery Blues

The story of man
Makes me sick
Inside, outside,
I don't know why
Something so conditional
And all talk
Should hurt me so.

I am hurt
I am scared
I want to live
I want to die
I don't know
Where to turn
In the Void
And when
To cut
Out
              Jack Kerouac


Brooklyn Narcissus



                       Straight rye whiskey, 100 proof
                       you need a better friend?
                       Yes.        Myself.

The lights
the lights
the lonely        lovely      fucking       lights
and the bridge on a rainy Tuesday night
Blue/green double-stars      the line
that is the drive and on the dark alive
gleaming river
Xmas trees of tugs scream and struggle

                                   Midnite

Drops on the train window wobble  .  stream
                                         My trouble
                                                              is
it is her fate to never learn to make
                                             anything grow
                                   be born or stay
Harbor beginnings and that other gleam

                                  Paul Blackburn

Howl
I saw the best minds of my generation destroyed by madness, starving hysterical
     naked,
dragging themselves through the negro streets at dawn looking for an angry fix,
angelheaded hipsters burning for the ancient heavenly connection to the starry
     dynamo in the machinery of night . . .
                                                                          Allen Ginsberg

Last Night I Drove A Car

Last night I drove a car

 Gregory Corso

Ka 'Ba

We have been captured,
brothers. And we labor
to make our getaway, into
the ancient image, into a new

correspondence with ourselves
and our black family. We read magic
now we need the spells, to rise up
return, destroy, and create. What will be

the sacred words?

 Imamu Amiri Baraka

Η γενιά των μπιτ άνθισε το 50-60 με επίκεντρο το Σαν Φραντσίσκο. Είναι μια αντίδραση στο δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετα το πόλεμο οι ποιητές αμφισβήτησαν το κράτος, το συμβιβασμό και ως εκ τουτου τις παραδοσιακές μορφές της ποίησης. Θέλουν να αλλάξουν συνειδήσεις και για να το πετύχουν παίρνουν ναρκωτικά. Θεωρούνται αναρχικοί και πρόγονοι της σύγχρονης ποίησης του δρόμου.
Ο πατέρας της μπίτ είναι ο Γκίνσμπεργκ. Ολα αυτά τα χαρακτηριστικά βρίσκονται στα παρακάτω αποσπάσματα.

My mistress' eyes are nothing like the sun

My mistress' eyes are nothing like the sun (Sonnet 130)
 
My mistress' eyes are nothing like the sun;
Coral is far more red than her lips' red;
If snow be white, why then her breasts are dun;
If hairs be wires, black wires grow on her head.
I have seen roses damasked, red and white,
But no such roses see I in her cheeks;
And in some perfumes is there more delight
Than in the breath that from my mistress reeks.
I love to hear her speak, yet well I know
That music hath a far more pleasing sound;
I grant I never saw a goddess go;
My mistress when she walks treads on the ground.
     And yet, by heaven, I think my love as rare
     As any she belied with false compare.

                                        William Shakespeare

Tα μάτια της δε μοιάζουν με ηλιαχτίδα,

κι είναι τα χείλη της χλωμά μπρος στο κοράλλι.

Άμα το χιόνι είναι λευκό, έχει τα στήθη ωχρά·

μαύρα, συρμάτινα μαλλιά έχει στο κεφάλι.



Τριαντάφυλλα έχω δει ολοπόρφυρα,

μα τέτοια δεν θα βρω στα μάγουλά της.

Γεύθηκα αρώματα πολύ τερπνότερα

από τα μύρα που ανασαίνω στα φιλιά της.



Ευφραίνομαι όταν μου μιλάει κι ας ξέρω

πόσο γλυκύτερη είναι η μουσική.

Ποτέ μου δεν αντίκρισα θεά να περπατά,

μα αυτή βαδίζοντας πατάει στη γη.



Τόσο όμως στη ζωή μου βασιλεύει,

που κάθε σύγκριση άλλη περιττεύει.


Τόσο όμως τη ζωή μου κυβερνά,

που ανούσια τ' άλλα μοιάζουν. Και κενά.


Πρώτη δημοσίευση: περ. ΠΟΙΗΣΗ, τχ. 18, Φθινόπωρο-Χειμώνας 2001
© Κώστας Κουτσουρέλης

The distance

                        

 The distance

He was always dreaming of the ocean.

The smell, the color, the waves.

No more grass and cliffs and animals.

Only the sea.

His voice would sound aloud

All over.

And his mother happy would be waving to him.

New world would be ahead.

America, Australia, golden India.

Storms would be nothing to him.

He had made the proverb

A prayer

A blind hope

‘’Behind every cloud there is a silver lining’’.

The problem was just to get

To the sea.

                                                  Iris Verina

Finding my Bearings

My choice for today is a poem from an American poetess who is living in the UK, Martha Kapos. Her writing is rather lyric and she has won many awards. The fragment comes from the collection ''My nights in Cupid's Palace''/

Η επιλογή μου για σήμερα είναι ένα ποιημα απο μια Αμερικανίδα ποιήτρια που ζει στην Αγγλία. Το ύφος της είναι αρκετά λυρικό και εχεί κερδίσει αρκετά σημαντικά βραβεία. Το απόσπασμα προέρχεται απο τη συλλογή '' Oι νύχτες μου στο παλάτι του πόθου''.

Finding My Bearings

[...]

Never go down teeteetum teeteetum

if you don't go down with me.

Why are the little roads

to your secret address so faint?

The A to Z of your smile without

getting lost. Its turnings and

mysterious co-ordinates.

Let's look it up

in the index under S:

Something Circus

Something Crescent

Something Close

Βρίσκοντας την καρποφορία μου

[....]

Ποτέ μη πας κάτω ταραμ ταραμ

αν δε πας μαζι μου.

Γιατί είναι οι μικροί δρόμοι

προς τη μυστική σου διεύθυνση τόσο αχνοί;

Το Α και το Ω του χαμόγελού σου χωρίς

να χαθείς. Οι στροφές του

και οι μυστήριες συντεταγμένες του.

Ας το ψάξουμε 

στο ευρετήριο στο γράμμα Χ.

Χμ Τσίρκο

Χμ Ηιμισέληνος

Χμ Κοντά.

Υποσημείωση: για να μπορέσω να αποδώσω στη μετάφραση το λογοπαίγνιο smile-S-Something στα ελληνικά μετέφρασα χαμογελο-Χ-χμ

Shocks

When I first read this poem unaware of the poetess and her work, I found it more or less stupid. A story of two kids touching a cable. After some careful reading though I was totally impressed. Sprackland actually constructs a very strong friendship of two children ie they share their secrets, they narrate stories, in general things that are usual in early friendships. The peak of the poem lies on the third part. There Jane reassures the   poetess that the french is not on although the poetess herself can hear the electricity. The poetess trusts her friend and touches the cable. This is her first shock: both a shock to her body and an emotional shock because of the first betrayal.  Going back to the first verse we can see that the words thrills, charge, cracking can be read both with a literal and a metaphorical meaning. The gist of the poem is the problems of human friendships and relationships.

About Sprackland, she has won the Eliot prize for her autobiographical and flashback poems.

Shocks

Remember those first thrills, the charge

that went cracking through you?

Sunday afternoons we went out on our bikes,

me and next-door Julie.

She had black ringlets and a wicked smile.

We crossed the dual carriageway

like small determined animals swimming a swollen river.

Then out into the lanes. A dappled horse

shambled hopefully towards the gate.

We dropped our bikes on the verge,

took out apple cores and polo mints.

We pretended this was why we'd come.

We perched on the gate,

picking scabs of rust and telling secrets:

the time Derek Wesley saw a dead man

in the old air-raid shelter. The little packets

Julie found in her dad's wardrobe.

She always made the first move,

casual and bold by the electric fence.

She bet me anything it wasn't on.

Touch it. I dare you. I said it first.

The blood jittered in my fingertips,

my throat. I thought I could hear the current

singing in the cable. I reached out.

                  Jean Sprackland, from Hard Water (2003)

                   Tινάγματα
Θυμάσαι εκείνα πρώτα τρεμουλιάσματα,
που ράγισαν μέσα σου;
Τις κυριακές το απόγευμα πηγαίναμε έξω,
εγώ και η γετόνισσα της διπλανής πόρτας η Τζούλι.
Είχε μαύρες μπούκλες και ένα κακό χαμόγελο.

I have changed the numbers on my watch

 I have changed the numbers on my watch,

 And now perhaps something else will change.

 Now perhaps

 At precisely 2a.m.

 You will not get up

 And gathering your things together

 Go forever.

 Perhaps now you will find it is

 Far too early to go,

 Or far too late,

 And stay forever 

 Brian Patten

Άλλαξα τους αριθμούς στο ρολόι μου,

και ίσως τώρα

κάτι άλλο αλλάξει.

Ίσως τώρα

να μη σηκωθείς

στις 6 π.μ. ακριβώς

για να μαζέψεις τα πράγματά σου

και να φύγεις οριστικά.

Ίσως τώρα διαπιστώσεις

ότι είναι πολύ νωρίς να φύγεις,

ή πολύ αργά,

και μείνεις εδώ για πάντα.

                                          [Μτφ Βλαβιανός]

The paradise is a road.

Light.

Remnants on the grass.

Silence.

No more love.

Just light.

Light. White and Warm.

I wanted you to be in it too

But just light.

That summer

the death in your eyes

looked like the paradise.

I would bear any death

but Your death

hidden in a deep swamp

reaped the Paradise

that summer.

Just Light. The Paradise.

              Iris Verina

shooting moments

That moment remained frozen

-          it turned to ice, it went dead-.

It kept going uphill just until it wept.

And instantly it went down

- because it saw, because it perpetually

compared itself to the stars-

And it started falling

for hours and days and months;

and it is still falling

Making orbits elliptical and irregular

-          might beloved ones-

in the vast atmosphere of moments.

                               Iris Verina

Epigram

Πρίν απ' τα μάτια μου ήσουν φώς
Πρίν απ'τον Έρωτα έρωτας
Και όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα.
            Οδ. Ελύτης, Δεύτερη Φάση ΙΙΙ, Προσανατολισμοί

Before I had eyes, you were light
Before Eros love
And when the kiss took you
A Woman
             Od.Elytis, Second Nature III, Orientation
             Translation J.Carson, N. Sarris

T.S. Eliot, Preludes IV

[...] I am moved by fancies that are curled

Around these images, and cling:

The notion of some infinitely gentle

Infinitely suffering thing. [...]

              T.S Eliot, Preludes IV

Mε συγκινούν οι φαντασίες που τυλίγονται
γύρω από τούτες τις εικόνες, κι επιμένουν:
Η ιδέα κάποιου απείρως ευγενικού
πράγματος που απείρως υποφέρει.

           Τ.S. Eliot, Πρελούδια ΙV

Brian Aldiss

Σήμερα ο συγγραφέας με τον οποίο θα ασχοληθώ θα έιναι ο Brian Aldiss.  Άγγλος σύγχρονος συγγραφέας γεννημένος το 1925, είναι γνωστός κυρίως για τα βιβλία του επιστημονικής φαντασίας. Το 2000 πήρε το βραβείο καλύτερου συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας και πληθώρα άλλων βραβείων. Η πορεία του σχεδόν κινηματογραφική. Ξεκίνησε ως βιβλιοπώλης σε βιβλιοπωλείο με βιβλία επιστημονικής φαντασίας στην Οξφόρδη μετά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και δουλεύοντας εκεί έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα σχετικά με τη ζωή ενος βιβλιοπώλη(Brightfount Diaries). Παράλληλα έγραφε και ιστορίες επιστημονικής φαντασίας σε διάφορα περιοδικά. Σταδιακά κέρδισε τη φήμη του καλυτερου συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας.  Πέρα απο τη συγγραφή θεωρείται και απο τους καλύτερους συντάκτες ανθολογιών. Συγκεκριμένα ανθολόγησε το τόμο Επιστημονική Φαντασία της σειράς Penguin Books. O λόγος για τον οποίο τον κατονομάζω εδώ είναι γιατί εκτος απο τον ατελείωτο κατάλαγο βιβλίων φαντασίας του, έχει εκδόσει και κάποιες αξιόλογες ποιητικές συλλογές οι οποίες αναφέρονται και στο λογοτεχνικό παράρτημα των Times. Η τελευταία του συλλογή εκδόθηκε το 2011 υπο τον τίτλο Mortal Morning. H αγάπη του για την επιστημονική φαντασία γίνεται φανερή σε ολόκληρη τη ποίηση του. Έτσι ο Aldiss βάζει με τη σειρά του κι εκείνος  ένα λιθαράκι στο θέμα Επιστήμη και Ποίηση και δεν είναι καθόλου τυχαίο οτι ο Τaylor οταν έγραφε τη κριτική της τελευταίας ποιητικής συλλογής του Aldiss για τους Times παράθεσε ως αρχικό σχόλιο ένα στίχο του Dawkins <<η επιστήμη είναι ή πρέπει να είναι μέγαλη έμπνευση για την ποίηση>>.
To ποιήμα το οποίο παραθέτω δεν προέρχεται απο κάποια συλλογή και γράφτηκε το 1981. Ο τίτλος του είναι 'Σκέψεις του Tomas Hardy πάνω στη πρόσφατη θεωρία της σχετικότητας'. Για να μπορέσουμε όμως να κατανοήσουμε το ποιήμα θα πρέπει να δουλέψουμε σε δύο άξονες. Πρώτα να δούμε ποιός είναι ο Ηardy και δεύτερον γιατί ο Αldiss χρησιμοποιεί τ' όνομά του στο τίτλο.
O Τomas Hardy έζησε το 1840-1928 στη Βικτωριανή Αγγλία. Ήταν κυρίως ρεαλιστής όμως βλέπουμε και κάποια στοιχεία ρομαντισμού στα έργα του. Αρχικά ασχολήθηκε με τη συγγραφή μυθιστορημάτων με σημαντικότερο το ''Jude of Obscure'' το οποίο προκάλεσε σάλο και τη κοινωνική κατακραυγή λόγω του ερωτικού του περιεχομένου. Γενικά στα μυθιστορήματά του ο Hardy εξέταζε τα εμπόδια της βικτωριανής εποχής που ταλάνιζαν την ζωή των ανθρώπων. Γι αυτό το λόγο οι πρωταγωνιστές τους βίωναν τραγικά διλήμματα ή καταστάσεις ξεπερνώντας τα κοινωνικά τους όρια. Aπογοητευμένος απο την μη αποδοχή των βιβλίων του αποφάσισε να στραφεί στη ποίηση. Σύντομα συγκαταλέγονταν στους μεγαλύτερους ποιήτές της εποχής. Παρολαυτα η φήμη του εξαπλώνεται μετά το θάνατο της γυναίκας του καθώς εκείνος συνετριμμένος γράφει για να καταλαγιάσει τον πόνο του. Τα ποιήματα του αυτή τη φάση μιλούν για την απογοήτευση της ζωής και του έρωτα καθώς και για τα βάσανα της ανθρωπότητας. Λέγονταν οτι τόσο μεγάλος ήταν ο έρωτάς του που οι συγγενείς αποφάσισαν να θάψουν την καρδία του μαζί με την γυναίκα του και το σώμα του στη γωνία των ποιητών στο ναό του Westminster. Αυτό το στοιχείο που μας ενδιαφέρει για το εν λόγω ποιήμα είναι η στιχουργική του Hardy. Ο Ηardy στην τυπική του πρόζα χρησιμοποιούσε αρχαικές φράσεις πλεγμένες σε απλό λόγο, ρομαντικές σκηνές όπως τάφοι και μνήμες παντοτινού έρωτα. Το ζητούμενο τώρα είναι γιατί ο Aldiss θέτει ως ποιητικό υποκείμενο τον Hardy; Πριν απαντηθεί αυτί το τελικό ερώτημα βρίσκω σκόπιμο να παραθέσω το ποιήμα πρώτα στην πρωτότυπη έκδοσή του και στη συνέχεια σε δική μου μετάφραση.

Thomas Hardy Considers the Newly-Published Special Theory of Relativity

Doubtless a way there is of grasping whole
This troubled cosmos where we fare and die,
Of grasping, and forgiving much thereby.
Well, some will chance, when I lie in the grave,
To quest like Albert Einstein for a key
To ends far obscured. Then let those brave
Unlock the universe’s mystery,
Not I. If, with the Immanent Will’s consent,
Mankind should gain some means to cancel space
And time, to view eternity’s bleak face,
Such vision could wreak endless dole – and fright
The human hopes of far futurity
With woes yet stored, worse far than those which blight
Maids whom I know, and men who once knew me.

Brian Aldiss (1981)

Σκέψεις του Thomas Hardy για την πρόσφατη έκδοση της θεωρίας της σχετικότητας

Αναμφίβολα ένας δρόμος υπάρχει φτιαγμένος απο πολύ απληστία
Αυτός ο ταραγμένος κόσμος όπου εμείς περνάμε τη ζωή μας και πεθαίνουμε,
και ως εκ τουτου απο απληστία και μεγάλης επιείκια.
Λοιπόν μερικοί θα τύχει, όταν εγώ κείμαι στο τάφο,
ν'αναρωτηθούν σαν τον Άλμπερτ Αινσταίν για ένα κλειδί
στα απομεινάρια πολύ καλα κρυμμένο. Τότε άσε εκείνους τους θαρραλέους
να ξεκλειδώσουν το μυστήριο του σύμπαντος,
Όχι εγώ. Άν, με την Έμφυτη συγκατάθεση της Βούλησης,
η ανθρώπητα όφειλε να βρέι κάποιο μέσο να ματαιώσει το σύμπαν
και χρόνο να δεί της αιωνιότητας το ζοφερό πρόσωπο,
τέτοιο τότε όραμα θα μπορούσε να ικανοποιήσει τα ατέρμονα επιδόματα- και να σκιάσει
τις ανθρώπινες ελπίδες του μακρινού μέλλοντος.
Ελπίδες Με θρήνους ακόμη εφοδιασμένες, χειρότερες κατα πολύ απο εκείνες απο μαραίνουν
τις νεαρές κοπέλες τις οποίες ξέρω, και τους άντρες οι οποίοι κάποτε με ήξεραν.


Στο ποίημα του ο Aldiss δε χρησιμοποιεί μονο τον Hardy ως ποητικό υποκείμενο αλλά υιοθετεί και τη στιχουργική του: ο λόγος είναι απλός αλλα χρωματισμένος με αρχαικούς τύπους όπως το Will's, bleak, whom. Παράλληλα υιοθετεί και το τυπικό ύφος του Ηardy δηλαδή αυτό της απελπισίας και της ματαιότητας, γεγονός που γίνεται φανερό όχι μόνο απο τη θέμα της μάταιας ανθρώπινης ελπίδας, των θρήνων και της ζοφερής πραγματικότητας αλλα και απο την έντονη επανάληψη του far.
Ουσιατικά λοιπόν αυτό το ποιήμα θα μπορούσε όντως να ήταν γραμμένο απο τον ίδιο το Hardy καθώς συνάδει τόσο στη στιχουργική όσο και στο ύφος του.
Ποιός ο σκοπός του Aldiss με την τοποθέτηση ενος πραγματικού ποιητικού υποκειμένου; Σίγουρα όχι να ασπαστεί την άποψη που αυτό εκφράζει αφου αυτό θα μπορούσε να το κάνει χωρίς να το χρησιμοποιεί. Αναμφίβολα η ανακάλυψη της θεωρίας της σχετικότητας ήταν απο τις μεγαλύτερες εξελίξεις της επιστήμης τον περασμένο αιώνα και ουσιαστικά ένωσε τον άνθρωπο με τα άστρα. Αντίθετα σύμφωνα με την άποψη του Hardy στο ποιήμα, αυτό το επίτευγμα δεν είναι τίποτα άλλο παρα ακόμα μια μάταιη ελπίδα του ανθρώπινου γένους η οποία το μαραίνει. Φυσικά λοιπόν ο Aldiss έχει σκωπτική διάθεση και ολόκληρο το ποιήμα αποτελεί μια ειρωνία ώστε να δείξει πόσο σημαντική είναι η επιστήμη για την εξέλιξη του ανθρώπου.
                                                                                                          Iris Verina
   
Πηγές TLS, Guardian, Wikipideia