Σκουλήκια είναι οι λέξεις μα η χαρά είναι φωνή/άλλος τραβάει για κάτω κι άλλος προς τα πάνω/τα στήθη θα παραμείνουν στήθη και οι μηροί μηροί/τα έργα δεν μπορούν να ονειρευτούν τι μπορούν τα όνειρα να κάνουν/- ο χρόνος είναι δέντρο ( ένα φύλλο αυτή η ζωή )/μα η αγάπη είναι ουρανός κι εγώ είμαι για σένα/για διάστημα μακρύ και ακριβώς τόσο πολύ.
E.E. Cummings, Καθώς η ελευθερία [Απόδοση Γ. Λειβαδάς]


Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Συγχώρα με αγάπη μου/ Forgive me my love


Συγχώρα με Αγάπη μου

Ἤξερες νὰ δίνεσαι ἀγάπη μου...
Δινόσουνα ὁλάκερη
καὶ δὲν κράταγες γιὰ τὸν ἑαυτό σου
παρὰ μόνο τὴν ἔγνοια
ἂν ὁλάκερη ἔχεις δοθεῖ...
Ὅλα μπορούσανε νὰ γίνουνε
στὸν κόσμο ἀγάπη μου
τότε πού μου χαμογελοῦσες...
Γιατί πρὶν μπεῖς ἀκόμα στὴ ζωή μου
εἶχες πολὺ ζήσει μέσα στὰ ὄνειρά μου
ἀγαπημένη μου..
Μὰ καὶ τί νὰ πεῖ κανείς...
Ὅταν ὁ κόσμος εἶναι τόσο φωτεινὸς
καὶ τὰ μάτια σου τόσο μεγάλα...
Στὴν πιὸ μικρὴ στιγμὴ μαζί σου
ἔζησα ὅλη τη ζωή...
Θὰ ξαναβρεθοῦμε μία μέρα
καὶ τότε ὅλα τὰ βράδια
κι ὅλα τὰ τραγούδια θάναι δικά μας...
Θάθελα νὰ φωνάξω τ'ὀνομά σου,ἀγάπη,
μ' ὅλη μου τὴ δύναμη...
Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ
ποῦ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο,
καμιὰ ἐλπίδα νὰ μὴ πεθάνει...
Θέ μου πόσο ἦταν ὄμορφη
σὰν ἕνα φωτισμένο δέντρο
μία παλιὰ νύχτα τῶν Χριστουγέννων
Συχώρα μέ, ἀγάπη μου,
ποῦ ζοῦσα πρὶν νὰ σὲ γνωρίσω...
[...]
                                                            Tάσος Λειβαδίτης


Forgive me my Love

You knew to give yourself to a man my Love...
You used to give yourseld throughout
and you never kept for yourself
but for the care
whether you had given yourself throughout.
Everything was possible
in the world my love
every time you smiled to me.
Because long before you got into my life,
you had lived in my dreams
my sweetheart.
But what can be said...
When the world is that bright
and your eyes that large...
During the slightest moment with you
I lived all my life.
We will meet again one day
and then every night
and every song will be ours...
I'd like to shout my love
at the top of my voice your name.
To cry out so loud
that no dream in the world
will sleep again
no hope will die again.
My god so beautiful she was
like an illuminated tree
at a by gone night of Christmas.
Forgive me my love
for living before having met you..
[...]
                                                 Tasos Leivaditis
                                             Translation: Iris Verina



Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Love poem/Eρωτικό Paul Perry


Love poem

not eyes
don't start with the eyes
otherwise they will haunt you
besides you might say smoke
or water or winter
no eyes please

start with say her voice
or her name
or the wy you met
and how everything changed from then on in

the gods gave way
and so on

another love poem
[...]
                                   Paul Perry, The last falcon and small ordinance

Ερωτικό

όχι τα μάτια
μην αρχίζεις με τα μάτια
αλλιώς θα σε στοιχειώσουν
μίλα ίσως για το καπνό
ή το νερό ή το χειμώνα
όχι για τα μάτια παρακαλώ

ξεκίνα μιλώντας για τη φωνή της
ή το όνομά της
ή το πώς βρεθήκατε
και πώς όλα άλλαξαν από τότε

οι θεοί εγκατέλειψαν
κι έτσι

άλλο ένα ερωτικό ποίημα
[...]
                                                            Πώλ Πέρρυ
                                                      Μεταφ: Iris Verina

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Brooklyn Narcissus/O Νάρκισσος του Μπρούκλυν


Brooklyn Narcissus

[...]
      
                      
                                         My trouble
                                                              is
it is her fate to never learn to make
                                             anything grow
                                   be born or stay
Harbor beginnings and that other gleam  .  The train
is full of long/way/home and holding lovers whose
          flesh I would exchange for mine
         [...]
                                                          The cree-
                                                          ping train
                                                          joggles
                                                          rocks across
                                                          I hear
the waves below lap against the piles, a pier
                                               from which ships go
                                                          to Mexico
a sign which reads
PACE O MIO DIO
          oil
                                              “The flowers died when you went away”
Manhattan Bridge
a bridge between
we state, one life and the next, we state
is better so
is no
           backwater, flows
                                         between us is
our span our bridge our
naked eyes
open her
see
bridging whatever impossibility. . . PACE!
PACE O MIO DIO
           oil
                                                          “The flowers died. . .”
                                                          Of course the did
Not that I was a green thing in the house
                                I was once.
                                No matter.
The clatter of cars over the span, the track
                                  the spur
the rusty dead/pan ends of space
            of grease
We enter the tunnel.
The dirty window gives me back my face

Paul Blackburn, “Brooklyn Narcissus” from The Selected Poems of Paul Blackburn.

O Νάρκισσος του Μπρούκλυν

                                             Το πρόβλημά μου
                                                                             είναι
είναι η μοίρα της πως ποτέ δεν θα μάθει κάνει
                                      οτιδήποτε να αναπτύσσεται
                                 να γεννιέται ή να μένει
Τα ανοίγματα του λιμανιού κι εκείνη η άλλη λάμψη. Το τρένο
είναι γεμάτο ξεμακρυσμένους και αγκαλιασμένους εραστές που
                                     θ'άλλαζα τη σάρκα μου για τη δική τους.
[...]
                                                                                       To τρένο
                                                                                       που έρπεται
                                                                                       τινάζεται
                                                                                       κουνιέται πέρα
                                                                                       ακούω
τα κύματα από κάτω να παφλάζουν στους πασσάλους, μια προβλήτα
                                                                                απ'όπου σαλπάρουν πλοία
                                                                                        για το Μεξικό
μια επιγραφή που λέει
PACE O MIO DIO

πετρέλαιο
                                                      <<Τα λουλούδια μαράθηκαν όταν έφυγες μακριά>>
Η γέφυρα του Μανχάτταν
μια γέφυρα ανάμεσα
δηλώνουμε, μια ζωή και η επόμενη, δηλώνουμε
είναι καλύτερα έτσι
δεν είναι
                      τέλμα, αυτό που ρέει ανάμεσά μας
είναι το χάσμα μας η γέφυρα τα
δικά μας μάτια
εδώ ανοιχτά
κοιτάζουν
γεφυρώνουν κάθε ανέφικτο.... PACE!

PACE O MIO DIO

Πετρέλαιο
                                            <<Τα λουλούδια μαράθηκαν...>>
                                            Φυσικά και μαράθηκαν
Όχι πως ήμουν ένα φυτό μέσα στο σπίτι

                                           Κάποτε ήμουν.
                                            Δε πειράζει.
Ο σαματάς των αυτοκινήτων πάνω απο το χάσμα, το πέρασμα
                                   το αντέρεισμα
οι σκουριασμένες νεκρές άκρες του κοιλώματος του κενού
                   του γράσου
Μπαίνουμε μέσα στη σήραγγα.
Το βρώμικο παράθυρο μου δίνει ξανά το πρόσωπό μου.

                                 Πώλ Μπλάκμπερν
                              Μεταφ. Γιάννης Λειβαδάς

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Peelings/Ξυεφλουδίσματα/Alison Brackenbury


Peelings

What am I good at?  Useless things.

Listening to strangers on slow Scottish trains.

Did you know they had square sausages?

Standing on one leg-  Not Yoga; muddy years of Wellingtons.

And peeling parsnips.  Cooking grand Christmas dinner,

amongst dried cranberries, asparagus,

my daughter passed the knife, then was surprised

my awkward hands whipped smoothly down each root,

flicked pale gold slivers, thin, to save the flesh

which frost and soil had left as sweet as nuts,

which you may understand.  And I remember

in tea’s cold desert, though the saucepans steamed,

caught in a creaking visit once, I said,

(mouth full) ‘These are good parsnips!  Did you grow them?’

‘Yes’, said my father, shrunk to eighty years,

nodded with dignity, like his tall father.

We were not good with words.  Each time my hand

slips down, as sharp as winter, and casts off

a pale coat, I am grateful, still, to parsnips.

Alison Brackenbury

(Published in The North, and in the anthology Heart Shoots, published by Indigo Dreams.)

Ξεφλουδίσματα

Σε τι είμαι καλή; Σε ασήμαντα πράγματα.
Στο ν'ακούω τους περαστικούς στα αργά Σκωτσέζικα τρένα.
Το ξέρατε ότι έχουν τετράγωνα λουκάνικα;
Στο να στέκομαι στο ένα πόδι- όχι για γιόγκα, λασπωμένα τα χρόνια των Wellingtons.
Και στο να καθαρίζοντας ραπανάκια. Μαγειρεύοντας μεγάλο χριστουγεννιάτικο δείπνο,
ανάμεσα σε ξεραμένα κράνα και σπαράγγια,
η κόρη μου μου έδωσε το μαχαίρι κι έπειτα έμεινε έκπληκτη
με το πώς τα αδέξια χέρια μου ξεφλουδίζουν απαλά κάθε ρίζα ως κάτω,
χτυπώντας ελαφρά χλωμά χρυσές φλοίδες, λεπτές, για να σώσω τη σάρκα
που το κρύο και το χώμα άφησαν τόσο γλυκιά σα ξηρό καρπό,
πράγμα το οποίο καταλαβαίνεις. Και θυμάμαι
σ'ένα κρύο γλυκό κατα τη διάρκει του τσαγιού ενω η κατσαρόλα άχνιζε
φυλακισμένη σε μιά ανατριχιαστική επίσκεψη μιά φορά είπα
(με το στόμα γεμάτο) ''Αυτά είναι καλά ραπανάκια! Εσύ τα φύτεψες;"
''Ναι'' είπε ο πατέρας μου ζαρωμένος σε 80 χρόνια
νεύοντας με αξιοπρέπεια, όπως ο ψηλός του πατέρας.
Δεν είμαστε καλοί με λέξεις. Κάθε φορά που το χέρι μου
γλιστράει κάτω, τόσο κοφτερό σα χειμώνας, και πετά
ένα χλωμό περίβλημα, είμαι ευγνώμων ,ακόμα, στα ραπανάκια.

Αλισον Μπλακενμπέρι
Μετάφραση Iris Verina



Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Eλένη

Some Moments and people are never going to be forgoten

                                   Ελένη


Ποτέ δε σ’έμαθα καλά.
Ποτέ δε θέλησα να σε μάθω.
Τ’όνομά σου ήταν αρκετό.
Σταμάτησαν όλα να πετούν
σ’εκείνο το χαίρω πολύ.

Ήθελα μόνο να σε κοιτάω.
Κι ύστερα ήθελα να σου μιλώ
Για μένα, για τα παιδιά, για το σπίτι.
Να μαθαίνεις ο,τι ζώ,
να σου λέω ο,τι θα ’λεγα σ’Αυτόν.
Κι αυτός να μ’ακούει.
Μέσα απο τα μάτια σου.

Ήθελα μόνο να σε βλέπω να κοιτάς,
να προφέρεις το Α και το Β
να λές τ’όνομά μου, τ’όνομά του
ενώ με τα χέρια Του
γλυκίσματα προσφέρεις.

Ήθελα μόνο να τραβώ τη προσοχή σου
για να τον ζώ πάλι ξανά και ξανά
έστω και για δευτερόλεπτα.
Ποτέ δε σ’έμαθα καλά
Κι ήθελα τόσο πολύ να σε μάθω.
Να μου μάθεις απ’την αρχή

μέσα στα χέρια σου Αυτόν. 

                               Iris Verina 

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Unexpected Situation/ Aπρόσμενη εξέλιξη

http://www.youngpoetsnetwork.org.uk/2013/10/08/unexpected-situation-by-vasiliki-skarlopoulou/

‘Unexpected Situation’ by Vasiliki Skarlopoulou

Out of which sky is this
poison that waters my life
day by day
dripping?
Where is that light
that flooded my existence
when my look was touching
the lightly
outlined body
under the menswear clothes?
It was then when the words were overflowing,
the ideas were flying like wild birds
refusing to feed on
words despite their hunger.
The night was not scared of anything;
although the silence narrated fairy tales,
it used to promise the dawn.
People were not
the tiring opposite of solitude
but wells which
were hiding deep inside refreshing and relieving secrets.
I say: Am I to be blamed
or the black opposite of life
coming closer and closer?


Vasiliki translated the poem ’the anorexia of existence’ by Katerina Anghelaki-Rooke from the original Greek, in response to our translation challenge.

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

A display of Mackerel/ Έκθεση Ψαριών- Mark Doty


Mark Doty is regarded as one of the most famous american poets and indeed compared to Whitman and to Cavafy. He has won various prestigeous prizes such as the National Poet Series and T.S.Eliot Prize. His poetry is marked by the loss of his lover, Wally Roberts, due to AIDS. His poems could be described as free verse odes to urban gay life and to his lover. The most important element in Doty's poetry is not the verse or the vocabulary but the situation: under the iridescence lies an important meaning for human life.

A Display of Mackerel

They lie in parallel rows,
on ice, head to tail,
each a foot of luminosity

barred with black bands,
which divide the scales’
radiant sections

like seams of lead
in a Tiffany window.
Iridescent, watery

prismatics: think abalone,
the wildly rainbowed
mirror of a soapbubble sphere,

think sun on gasoline.
Splendor, and splendor,
and not a one in any way

distinguished from the other
—nothing about them
of individuality. Instead

they’re all exact expressions
of the one soul,
each a perfect fulfilment

of heaven’s template,
mackerel essence. As if,
after a lifetime arriving

at this enameling, the jeweler’s
made uncountable examples,
each as intricate

in its oily fabulation
as the one before
Suppose we could iridesce,

like these, and lose ourselves
entirely in the universe
of shimmer—would you want

to be yourself only,
unduplicatable, doomed
to be lost? They’d prefer,

plainly, to be flashing participants,
multitudinous. Even now
they seem to be bolting

forward, heedless of stasis.
They don’t care they’re dead
and nearly frozen,

just as, presumably,
they didn’t care that they were living:
all, all for all,

the rainbowed school
and its acres of brilliant classrooms,
in which no verb is singular,

or every one is. How happy they seem,
even on ice, to be together, selfless,
which is the price of gleaming.

Mark Doty, "A Display of Mackerel" from Atlantis, published by HarperCollins Publishers

O Mάρκ Ντότι θεωρείται ένας από τους πιο αναγνωρισμένους ποιητές της Αμερικής και μάλιστα ισάξιος του Whitman και του Καβάφη. Έχει κερδίσει αμέτρητα βραβεία και διακρίσεις συμπεριλαμβανομένων και του βραβείου εθνικού ποιητή όπως και του βραβείου T.S.Eliot. Η ποίησή του είναι σημαδεμένη από το χαμό λόγω του AIDS του αγαπημένου του Wally Roberts. Τα ποιήματά του μια λέξη χαρακτηρίζονται ως ωδές ελεύθερου στίχου στην αστική ζωή και στον αγαπημένο του. Το πιο σημαντικό στη ποίηση του Ντότι δεν είναι ούτε ο ρυθμός ούτε το λεξιλόγιο αλλά οι καταστάσεις: όλο το ιριδίζον είναι εκεί για να μας πει κάτι για την ανθρώπινη ζωή.

Έκθεση Ψαριών

Κείνται εκεί σε παράλληλες σειρές
πάνω στο πάγο, απο το κεφάλι ως την ουρά,
το καθένα μια απόληξη φωτεινότητας

δεμένα με μαύρες ταινίες,
που χωρίζουν των λεπιών τους
τις λαμπερές ενότητες

όπως οι μολυβένιες ραφές
σε μια βιτρίνα του Tiffany.
Iριδίζοντα, υδαρή

πρισματικά: σκέψου το αφτί της θάλασσας,
τον ανεμώδη ουρανιοτοξοστόλιστο
καθρέφτη μιας σφαίρας σαπουνόφουσκας,

σκέψου τον ήλιο πάνω στη βενζίνη.
Λαμπρότητα και Μεγαλείο
και σε καμμιά περίπτωση το ένα

ξεχωριστά απο το άλλο
-- τίποτα σε αυτά
απο ατομικότητα. Αντιθέτως

είναι όλα ακριβείς εκφράσεις
μιας ψυχής,
το καθένα μια τέλεια εκπλήρωση

του παραδεισένιου περιγράμματος,
του αποστάγματος σκουμπριών.
Σαν όπως μετά απο μιά ζωή φτάνοντας

σε αυτή την επισμάλτωση, στου κοσμηματοπώλη
τα φτασιδένια αμέτρητα παραδείγματα,
το καθένα τόσο πολύπλοκο,

στην ελαιώδη μυθογραφία
όπως και το προηγούμενο
Υπέθεσε οτι θα μπορούσαμε να ιριδογραφήσουμε

όπως εκείνα και να χάσουμε τους εαυτούς μας
εντελώς στο σύμπαν
της λάμψης -- θα ήθελες

να είσαι μονάχα ο εαυτός σου
αναντικατάστατος, καταδικασμένος
να χαθείς; Αυτά θα προτιμούσαν,

σαφώς, να είναι απαστράπτοντες συμμετέχοντες,
πολυπληθείς. Ακόμα και τώρα
φαίνονται να πετάγονται

μπροστά, απρόσεκτα για τη στάση.
Δε τα νοιάζει που'ναι νεκρά
και σχεδόν παγωμένα,

έτσι όπως, πιθανώς,
δε τα ένοιαζε και όταν ήταν ζωντανά:
όλα,όλα για όλα,

το ουρανιοτοξοστόλιστο κοπάδι
και τα στρέμματα απο εξαίσιες ομάδες
στις οποίες κανένα ρήμα δεν είναι στον ενικό,

ή όλα είναι. Πόσο ευτυχισμένα δείχνουν,
ακόμη και στο πάγο, να ναι όλα μαζί, ανιδιοτελή
για το τίμημα της λάμψης.

                                                                             Μάρκ  Ντότι, Ατλαντίς
                                                                                      Μτφ Iris Verina