Σκουλήκια είναι οι λέξεις μα η χαρά είναι φωνή/άλλος τραβάει για κάτω κι άλλος προς τα πάνω/τα στήθη θα παραμείνουν στήθη και οι μηροί μηροί/τα έργα δεν μπορούν να ονειρευτούν τι μπορούν τα όνειρα να κάνουν/- ο χρόνος είναι δέντρο ( ένα φύλλο αυτή η ζωή )/μα η αγάπη είναι ουρανός κι εγώ είμαι για σένα/για διάστημα μακρύ και ακριβώς τόσο πολύ.
E.E. Cummings, Καθώς η ελευθερία [Απόδοση Γ. Λειβαδάς]


Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

A display of Mackerel/ Έκθεση Ψαριών- Mark Doty


Mark Doty is regarded as one of the most famous american poets and indeed compared to Whitman and to Cavafy. He has won various prestigeous prizes such as the National Poet Series and T.S.Eliot Prize. His poetry is marked by the loss of his lover, Wally Roberts, due to AIDS. His poems could be described as free verse odes to urban gay life and to his lover. The most important element in Doty's poetry is not the verse or the vocabulary but the situation: under the iridescence lies an important meaning for human life.

A Display of Mackerel

They lie in parallel rows,
on ice, head to tail,
each a foot of luminosity

barred with black bands,
which divide the scales’
radiant sections

like seams of lead
in a Tiffany window.
Iridescent, watery

prismatics: think abalone,
the wildly rainbowed
mirror of a soapbubble sphere,

think sun on gasoline.
Splendor, and splendor,
and not a one in any way

distinguished from the other
—nothing about them
of individuality. Instead

they’re all exact expressions
of the one soul,
each a perfect fulfilment

of heaven’s template,
mackerel essence. As if,
after a lifetime arriving

at this enameling, the jeweler’s
made uncountable examples,
each as intricate

in its oily fabulation
as the one before
Suppose we could iridesce,

like these, and lose ourselves
entirely in the universe
of shimmer—would you want

to be yourself only,
unduplicatable, doomed
to be lost? They’d prefer,

plainly, to be flashing participants,
multitudinous. Even now
they seem to be bolting

forward, heedless of stasis.
They don’t care they’re dead
and nearly frozen,

just as, presumably,
they didn’t care that they were living:
all, all for all,

the rainbowed school
and its acres of brilliant classrooms,
in which no verb is singular,

or every one is. How happy they seem,
even on ice, to be together, selfless,
which is the price of gleaming.

Mark Doty, "A Display of Mackerel" from Atlantis, published by HarperCollins Publishers

O Mάρκ Ντότι θεωρείται ένας από τους πιο αναγνωρισμένους ποιητές της Αμερικής και μάλιστα ισάξιος του Whitman και του Καβάφη. Έχει κερδίσει αμέτρητα βραβεία και διακρίσεις συμπεριλαμβανομένων και του βραβείου εθνικού ποιητή όπως και του βραβείου T.S.Eliot. Η ποίησή του είναι σημαδεμένη από το χαμό λόγω του AIDS του αγαπημένου του Wally Roberts. Τα ποιήματά του μια λέξη χαρακτηρίζονται ως ωδές ελεύθερου στίχου στην αστική ζωή και στον αγαπημένο του. Το πιο σημαντικό στη ποίηση του Ντότι δεν είναι ούτε ο ρυθμός ούτε το λεξιλόγιο αλλά οι καταστάσεις: όλο το ιριδίζον είναι εκεί για να μας πει κάτι για την ανθρώπινη ζωή.

Έκθεση Ψαριών

Κείνται εκεί σε παράλληλες σειρές
πάνω στο πάγο, απο το κεφάλι ως την ουρά,
το καθένα μια απόληξη φωτεινότητας

δεμένα με μαύρες ταινίες,
που χωρίζουν των λεπιών τους
τις λαμπερές ενότητες

όπως οι μολυβένιες ραφές
σε μια βιτρίνα του Tiffany.
Iριδίζοντα, υδαρή

πρισματικά: σκέψου το αφτί της θάλασσας,
τον ανεμώδη ουρανιοτοξοστόλιστο
καθρέφτη μιας σφαίρας σαπουνόφουσκας,

σκέψου τον ήλιο πάνω στη βενζίνη.
Λαμπρότητα και Μεγαλείο
και σε καμμιά περίπτωση το ένα

ξεχωριστά απο το άλλο
-- τίποτα σε αυτά
απο ατομικότητα. Αντιθέτως

είναι όλα ακριβείς εκφράσεις
μιας ψυχής,
το καθένα μια τέλεια εκπλήρωση

του παραδεισένιου περιγράμματος,
του αποστάγματος σκουμπριών.
Σαν όπως μετά απο μιά ζωή φτάνοντας

σε αυτή την επισμάλτωση, στου κοσμηματοπώλη
τα φτασιδένια αμέτρητα παραδείγματα,
το καθένα τόσο πολύπλοκο,

στην ελαιώδη μυθογραφία
όπως και το προηγούμενο
Υπέθεσε οτι θα μπορούσαμε να ιριδογραφήσουμε

όπως εκείνα και να χάσουμε τους εαυτούς μας
εντελώς στο σύμπαν
της λάμψης -- θα ήθελες

να είσαι μονάχα ο εαυτός σου
αναντικατάστατος, καταδικασμένος
να χαθείς; Αυτά θα προτιμούσαν,

σαφώς, να είναι απαστράπτοντες συμμετέχοντες,
πολυπληθείς. Ακόμα και τώρα
φαίνονται να πετάγονται

μπροστά, απρόσεκτα για τη στάση.
Δε τα νοιάζει που'ναι νεκρά
και σχεδόν παγωμένα,

έτσι όπως, πιθανώς,
δε τα ένοιαζε και όταν ήταν ζωντανά:
όλα,όλα για όλα,

το ουρανιοτοξοστόλιστο κοπάδι
και τα στρέμματα απο εξαίσιες ομάδες
στις οποίες κανένα ρήμα δεν είναι στον ενικό,

ή όλα είναι. Πόσο ευτυχισμένα δείχνουν,
ακόμη και στο πάγο, να ναι όλα μαζί, ανιδιοτελή
για το τίμημα της λάμψης.

                                                                             Μάρκ  Ντότι, Ατλαντίς
                                                                                      Μτφ Iris Verina

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου