The Shrinking Lonesome Sestina/ Η ζαρωμένη μοναχική σιστίνα

The Shrinking Lonesome Sestina

 Somewhere in everyone's head something points toward home,
 a dashboard's floating compass, turning all the time
 to keep from turning. It doesn't matter how we come
 to be wherever we are, someplace where nothing goes
 the way it went once, where nothing holds fast
 to where it belongs, or what you've risen or fallen to.

 What the bubble always points to,
 whether we notice it or not, is home.
 It may be true that if you move fast
 everything fades away, that given time
 and noise enough, every memory goes
 into the blackness, and if new ones come-

 small, mole-like memories that come
 to live in the furry dark-they, too,
 curl up and die. But Carol goes
 to high school now. John works at home
 what days he can to spend some time
 with Sue and the kids. He drives too fast.

 Ellen won't eat her breakfast.
 Your sister was going to come
 but didn't have the time.
 Some mornings at one or two
 or three I want you home
 a lot, but then it goes.

 It all goes.
 Hold on fast
 to thoughts of home
 when they come.
 They're going to
 less with time.

 Time
 goes
 too
 fast.
 Come
 home.

 Forgive me that. One time it wasn't fast.
 A myth goes that when the years come
 then you will, too. Me, I'll still be home.
-- Miller Williams

Η ζαρωμένη μοναχική σιστίνα

Κάπου μέσα σε όλων το κεφάλι κάτι δείχνει προς το σπίτι,
μιά άστατη πυξίδα ενός ταμπλό, γυρνώντας όλη την ώρα
για να κρατηθεί από το να γυρίζει. Δεν έχει σημασία πώς καταλήγουμε
να είμαστε όπου και να είμαστε, σε κάποιο μέρος όπου τίποτα δεν είναι
όπως παλιά, όπου τίποτα δε μένει εκεί
όπου ανήκει, ή σε τι έχουμε ανέλθει ή υποπέσει.

Αυτό που ο δείκτης πάντα δείχνει
είτε το προσέχουμε ειτε όχι είναι το σπίτι.
Ίσως να ναι αλήθεια οτι αν κινηθείς γρήγορα
όλα ξεθωριάζουν, οτι με το κατάλληλο χρόνο
και θόρυβο, κάθε μνήμη
σκοτεινιάζει και αν νέες έρθουν--

μικροσκοπικές σα μόρια αναμνήσεις
να ζήσουν σε ένα γούνινο σκοτάδι-- και αυτές επίσης,
τυλίγονται και πεθαίνουν. Αλλα ο Κάρολος πηγαίνει
στο Λύκειο τώρα. Ο Γιάννης δουλεύει στο σπίτι
όσες μέρες μπορεί για να περάσει λίγο χρόνο
με τη Σού και τα παιδιά. Οδηγεί πολύ γρήγορα.

Η Έλεν δε θα φάει το πρωινό της.
Η αδερφή σου θα ερχόταν
αλλα δεν είχε χρόνο.
Κάποια πρωινά στη μια ή δύο
ή στις τρείς σε θέλω στο σπίτι
πολύ, αλλα μετά μου φεύγει.

Πάντα φεύγει.
Κρατήσου γερά
απο τη σκέψη του σπιτιού σου
όταν έρχεται.
Θα γίνει λιγότερο
με το καιρό.

Ο χρόνος
περνά
πολυ
γρήγορα.
Έλα
σπίτι.

Συγχώρα μου αυτό. Μιά φορά δεν ήταν αρκετή.
Ένας μύθος λέει οτι όταν τα γρήγορα χρόνια περάσουν
τότε θα έρθεις κι εσύ. Εγώ θα είμαι ακόμη σπίτι.
                                                                               Μίλερ Γουίλιαμς
                                                                           Μεταφρ: Iris Verina